Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας: Της αγάπης μαχαιριά

Σήμερα ο μήνας έχει 14

N' ανασαίνω στο όνειρό σου,

....ήθελα

Να σου στέκομαι, να σε βοηθώ , να σε νοιάζομαι διάολε...

Στους εφιάλτες  της μοναξιάς
της απογοήτευσης μου
Φάρος  μου να ‘σουνα Κακό για σένανε ποτε δεν θέλησα Αντίθετα

Το Μόνο  μου...

το  πρωινό , κάτω από τον ήλιο ,
του χειμώνα ,ατενίζοντας  το πέλαγος

αποφάσισες να χαθώ.....

Και χανομαι, Στο εμπάργκο

Ωκεανέ μου

  

Παράξενο και βασανιστικό το συναίσθημα που σε οδηγεί μέσα στο τούνελ, ξέρω πως κάπου θα φτάσω, μα αυτή η διαρκής αναλλαγή , οι υποθέσεις και οι διαψεύσεις ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ

Ελπίδες , κύμματα χαράς με κατακλύζουν στην σκέψη , και ύστερα έρχεται ο χαμος η εξαφανιση,

Και ξέρω και νιώθω και φορες φορές ξυπνάω κι επειτα πάλι βυθίζομαι στο σκοτεινό

όλα τα έργα

Απεραθου..Δεν εκανα ταξιδια μακρινα .. Νταλάρας γιώργος

Κυρά της θάλασσας.

Θα ήθελα να κάθησω δίπλα σου κυρά μου

τα μάτια μας υπομονετικά στης αναμονής

το αγνάντεμα

τα αυτιά μας να  χαϊδέψει το φλοισβιμά της

τα χείλη μας να σιγοψιθυρίσουν το σκοπό

Μα  στέκεις αμίλητη

εσύ σε κείνο

κι εγώ εδώ

πηγή φωτογραφίας  η Αμοργός σε εικόνες

κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή που αγάπησες πολύ

 «Μη χάνεις το θάρρος σου εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.»



Καλοκαιρινή ανάμνηση

Καλοκαιρινή ανάμνηση

Πηγαινοέρχονται οι τουρίστες

Τα πλοία δένουν στο λιμάνι

Βαλίτσες με ρόδες

Χρωματική πανδαισία

Μελίσσι πολυγλωσσικό

Πού θα σταθούμε;

Καφενές που μυρίζει χταπόδι και ούζο

Rooms to let

Για μια στιγμή αιωνιότητας

«Παραδοσιακά» υφαντά και τσολιαδάκια

Κατά συρροήν δολοφόνοι της κουλτούρας

Θα σ’ αγαπώ για όσο σ’αντέχω

Μια γειτονιά του σύμπαντος

 

Μια γειτονιά του σύμπαντος

Ότι είδες δεν είναι αυτό

Προσθαφαιρέσεις ηλιθιότητας και βλακείας

Στον τόπο που οι άνθρωποι ξέρουν μόνο να

Φθονούν

Ψόφισε η γάτα του γείτονα στην αυλή

Κανείς δεν την περισυνέλεξε για μέρες

Κείτονταν το ψωφίμι τουμπανιασμένο

Ώσπου η καλή κυρία των Βορειο- Δυτικών προαστείων

Αναφώνησε....

Φεύγω απο αυτή την γειτονιά

Αντίο Δημήτρη

Με τί να συγκρηθεί η στιγμή που ένας "Αρχάγγελος" ρίχνει τις στροφές του






 




Συντροφιά στις βάρδιες τα τραγούδια που ερμήνευε και ιδιαίτερα ....ΈΝΑ.

.....μάθε στα μάτια μου να διαβάζεις όσα με λόγια δε σου’χω πεί»

Πριν ένα χρόνο μας άφησε ο Νίκος Παπάζογλου

Σήμερα ένα χρόνο ακριβώς μετά μας έφυγε ο Δημήτρης Μητροπάνος

«...σαν το καράβι κ έλεγες...»

τις Θ ά λ α σ σ ε ς τραγούδησες

......παρέα με ένα Χ ι ο ν ά θ ρ ω π ο της βάρδιας που λίγο λίγο έλυωνε ......

.......περιμένοντας ένα νεύμα σου που θα έκανε το τρένο να φύγει

.... θα μάθεις στο χάροντα πώς αγαπούν και πως χορεύουν οι Αρχάγγελοι

Τέσσερα χρόνια πριν ,τέτοιες μέρες ήτανε ..Αναστάσιμες που χάσαμε το Μάριο τον Τόκα το  μουσικό  στις Θάλασσες μας

-------

Με"σταυρωθήτω" κι "ωσαννά"
ο κόσμος προχωράει
μπαίνω στο γαλαξία σου
κι η γη δε με χωράει

Κάτι τραγούδια δίκοπα
μας γίνανε φορτία
σα νούμερα γερμανικά
σ' ατέλειωτη θητεία

Περπάτησα στο δρόμο σου για να σε συναντήσω
ό,τι κι αν είχα σου 'δωσα χωρίς να σε γνωρίσω,
περπάτησα στα χάδια σου που μου 'παν τα σημάδια
μα εσύ μου λείπεις μάτια μου και χάνομαι τα βράδια.

.....ακούνε μόνο την πενιά
κι ο νους τους ταξιδεύει._

την Θάλασσα αγαπούσε ο Παπάζογλου

Μιχάλη, την ψυχούλα σου
βαλ' τη στη μανέλλα,
τον έχουμε, στο χρόνο,
βγαίνουμε καρφί.

Σύννεφα του γυαλού

όσο σε όλα σε βρίσκω

Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις

και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό

κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ

μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις

κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί

αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή

ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις

Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω

Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω

θα'μαι στο πλάι σου.....

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις

σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή

κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή

που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

Veinte poemas de amor y una canción desesperada - Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada-Pablo Neruda

Poema 14

Juegas todos los días con la luz del universo.
Sutil visitadora, llegas en la flor y en el agua.
Eres más que esta blanca cabecita que aprieto
como un racimo entre mis manos cada día.
A nadie te pareces desde que yo te amo.
Déjame tenderte entre guirnaldas amarillas.
Quién escribe tu nombre con letras de humo entre las estrellas del sur?

Ah déjame recordarte como eras entonces cuando aún no existías.
De pronto el viento aúlla y golpea mi ventana cerrada.
El cielo es una red cuajada de peces sombríos.
Aquí vienen a dar todos los vientos, todos.
Se desviste la lluvia.
Pasan huyendo los pájaros.
El viento. El viento.

Yo solo puedo luchar contra la fuerza de los hombres.

El temporal arremolina hojas oscuras
y suelta todas las barcas que anoche amarraron al cielo.
Tú estás aquí. Ah tú no huyes
Tú me responderás hasta el último grito.
Ovíllate a mi lado como si tuvieras miedo.
Sin embargo alguna vez corrió una sombra extraña por tus ojos.
Ahora, ahora también, pequeña, me traes madreselvas,
y tienes hasta los senos perfumados.
Mientras el viento triste galopa matando mariposas
yo te amo, y mi alegría muerde tu boca de ciruela.
Cuanto te habrá dolido acostumbrarte a mí,
a mi alma sola y salvaje, a mi nombre que todos ahuyentan.
Hemos visto arder tantas veces el lucero besándonos los ojos
y sobre nuestras cabezas destorcerse los crepúsculos en abanicos girantes.

Mis palabras llovieron sobre ti acariciándote.
Amé desde hace tiempo tu cuerpo de nácar soleado.
Hasta te creo dueña del universo.
Te traeré de las montañas flores alegres, copihues,
avellanas oscuras, y cestas silvestres de besos.
Quiero hacer contigo
lo que la primavera hace con los cerezos.

 

Ἐρωτικὸ γράμμα

Ἐρωτικὸ γράμμα

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.

Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.

Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο

μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν

μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου

ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ

τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.

Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.

Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:

Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.

Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,

ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.

Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας

Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.

Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.

Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει

δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.

Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα τῆς πίστης μου.

Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου

Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου

Σὲ ἀγκαλιάζω.

ΚΟΛΙΑΣ

* Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς τοῦ ὁ Νίκος Καββαδίας ἐρωτεύτηκε μία κοπέλα, τὴ Θεανὼ Σουνᾶ.

Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐρωτικὰ γράμματα τὰ ὁποῖα ἔστειλε ὁ ποιητὴς στὴν κοπέλα.