στίγματα στιγμών

http://www.youtube.com/watch?v=Gezdsl9oEkE

 

27 Ιουνίου 2011

 

στίγματα στιγμών της σκέψης μου ένα πανέμορφο λουλούδι των δρόμων απλά συνομιλεί σ' ερημικούς δρόμους χωρίς να θέλει να αποδεχθεί ερημιές και σιωπές...Ένα-ένα οι ανθοί του τοποθετούνται πάνω του, για να γίνουν σημάδια, να φαίνονται από τον ουρανό, όταν τ' αστέρια θα στέλνουν το φως τους, μη τύχει και κάποιος χρειαστεί ν' ακολουθήσει τον δρόμο, που φθάνει ως την δική του δρόμου γωνιά, την ώρα που τα όνειρα καιροφυλακτούν ν' ανοίξουν για να φωτιστούν από την καλοκαιρινη αστροφεγγιά

στις θημωνιές της μνήμης

 

 

«…Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ' αλήθεια όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ στις θημωνιές της μνήμης ό,τι υπήρξε μια φορά δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει…» Καλημέρα 22 Ιουνίου 2011

 

..η πένα μουλιάζει το μελάνι των γραπτών μου ,
πάνω στα πεζοδρόμια…των δρόμων… μια αχτίδα κόκκινου χαμόγελου
.. Πρίγκιπας φωτεινός, Ηλιάτορας ντυμένος στα κόκκινα καλπάζει γυρεύοντας να φυλάξει τα όνειρα που του ‘πλεκε η γοργόνα η κερά Θαλασσινή….
…μα..τα Σάββατοκύριακα μονάχα περνούν ,
λυγίζοντας από το βάρος νοημάτων….

 

20 Ιουνίου 2011

  

κοιμούνται ακόμα οι μέρες…
τα Σάββατοκύριακα μονάχα που περνούν ,
λυγίζουν από το βάρος νοημάτων…. σκορπίζοντας σκέψεις
και τ’ αρώματα Καλοκαιριών περασμένων…
κάνοντας την πένα να μουλιάζει το μελάνι των γραπτών μου ,
πάνω στα πεζοδρόμια…των δρόμων…της καθημερινότητας….

19 Ιουνίου 2011

..θα τυλιχτώ σε ανείπωτες λέξεις ,σ’ εν’ άλλο εγώ…
ανήμπορος να κατανικήσω τις αποστάσεις…
που μας βάζουν μιαν ανάσα στο στήθος κι έπειτα πάλι πίσω την παίρνουν…

απόψε πάλι, θα βυθιστώ στην αίσθηση την καυτή της βραδιάς και σ’ ότι πίσω της θ’αφήσει νοτίζοντας η εικόνα που έκλεισα εντός μου τα μάτια…
θαρρώ …Δέκα του Ιούνη…

 

 

Τι σημασία έχει που συναντιόμαστε….
…η δροσιά γεννιέται…ψηλά κάπου εκεί στη Νάξο…
όπως μες στον απέραντο ουρανό το κόκκινο…
το ξάστερο συναίσθημα… κι ευτυχισμένος που αξιώθηκα επιτέλους
τόση συγκομιδή απεραντοσύνης…
με μικρές κυανές φωνές μυριάδες ανάμεσα στο θαλασσινό πέρασμα
Παρου-Ναξου…

18 Ιουνίου 2011
…και ψηλά πολύ πάνω απ’ τα κύματα…
…ο λόγος σαν ευωδιά…
ο άλλος μαΐστρος… χαμηλά στων φύλλων τον πυθμένα
με μικρά τιττυβίσματα …σουσουράδας ,κεφαλά ,σπουργίτη..
μικρές φωνές πουλιών… στο ατελείωτο ψίθυρο του Τόπου….

 

…και ψηλά πολύ πάνω απ’ τα κύματα…
…ο λόγος σαν ευωδιά…
ο άλλος μαϊστρος…χαμηλά στων φύλλων τον πυθμένα
με μικρα τιτυβίσματα …σουσουράδας ,κεφαλά ,σπουργίτη..
μικρές φωνές πουλιών…στο ατελείτω ψίθυρο του Τόπου….

17 Ιουνίου 2011 ...θέλησα να ξεφύγω,να ξαναπλανηθώ σε θόρυβο νησιώτικου λιμανιού....μες στις πυκνές ομολογίες της θάλασσας...μέσα στις νύχτιες υπόκοφες σιωπές της.

 

...μέσα από παλιά καρνάγια...βγαίνει μια φωνή....
απ'τις βάρκες τα ρημάδια...που πια κανείς δεν τις πονεί.....
...στο χάρτη του κορμιού μου ,μυστικά περάσματα,γαλήνιες θάλασσες
και στην καρδιά οι Κυκλάδες...Τα σημάδια της τ’ αρμυρά
φέρνω μέσα μου πότε-πότε τα γλύφω για να ξεδιψάσω.....

 

Ἐρωτικό

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ
τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό,
ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ
μιὰ μέρα τοῦ θανάτου...

Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό,
ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,
- τί μοῦ στοιχίζει στὴν καρδιὰ
τὸ ξαναπέρασμά του;

Ἂς εἶναι, ὡστόσο, - τί ὠφελεῖ;
Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,
στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ
καὶ μὲ λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ - ἂχ καρδιά μου!
ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,
κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει...

Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,
γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ
καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,

αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,
ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,
- σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ
- νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει...

θαλασσοαλμύρα...

….μα ο Νους ακολουθεί τις δικές του διαδρομές σε αποχρώσεις θαλασσινές, γυρεύοντας ν’ αποκαλύψει την δική του αλήθεια, μέσα από την αλήθεια όπου πρωταγωνιστούν φωτοσκιάσεις σε μια άλλη διάσταση στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο ...στις ανάσες των ματιών αποτυπωμένες για πάντα στο φωτογραφικό χαρτί. Το αόρατο μελάνι της ψυχής γράφει λέξη τη λέξη, για να μεταδώσει την δική του συγκίνηση του για αγγίγματα θαλασσινού νερού που χαϊδεύουν αισθήσεις μου.....σε τούτον δω τον Τόπο….
σε ένιωσα... ν' με αγγίζεις... στον πυρήνα της ύπαρξης...
λεηλατώντας άγνωστες αισθήσεις...
γεννώντας μία νέα γραμμή των οριζόντων...
οι θημωνιές της μνήμης …διψούν να οργώσουν το τότε κορμί σου...
…θροϊζοντας, αγγίγματα , φυτεύοντας καυτές ανάσες... ...
υγρές αλμυρές σαν το κύμα Της...
βαθιές σαν την Θάλασσα...
που βυθίστηκαν σε συναντήσεις...άλλων εποχών…σαρώνοντας ,
τον ατσάλινο χρόνο...Σου!

 

 ….πλήρωσα νεράιδες και ξωτικά... να περιπολούν έξω

στου λιμανιού σου την άκρη... να μην μας ενοχλήσει ο βοριάς...

..τότε..

αφήνοντας υγρές ανάσες...

στ' άπειρα μονοπάτια του κορμιού σου... ...
κι όταν με νιώσεις...;
όταν νιώσεις τις γραφές ταξιδευτή του νου ..
στο κέντρο της ύπαρξής σου...
θα σου χαριστώ...
για πάντα...
θα με φυλακίσω μέσα σου...κερά θαλασσινή του τόπου Μου.....ντύνω τα κύτταρα μου στο γαλάζιο...πίνοντας θαλασσοαλμύρα...με φωτογραφία φίλου....!!!

…

…βυθίζομε στο χθες ...σε μια μπλέ κόλα από θάλασσα

και γράφω... με πινελιές από αλμυρό νερό...

ύμνους που πλέκουν...χιλιάδες σ' αγαπώ...

τα κύματα της σκέψης μου...

κι όταν βραχούν τα χείλη σου... ...
θα ξετυλίξω εικόνες...στην καρδιά...
να ενώσει τους κόσμους μας...
στ' απέραντο γαλάζιο Της... 

16 Ιουνίου 2011

....κι ανοίξα το παραθύρι στη νυχτιά
κι έρχονται κι άλλες ελλείψεις…
ντυμένες όλες τα επίσημα φορέματα τους…
όνειρα κεντημένα πάνω στου στήθους την δαντέλα
και τότε έτσι όπως έχουν στεγνώσει τα χείλη από την δίψα..
- δύο αιώνες αφίλητα -
πως να φωνάξεις εκείνο το “μου λείπεις”…;

 

 

....αεράκι ενός νησιού που μ' ονειρεύεται,
τα δυό μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με τ' άστρο
της σωστής μου καρδιάς..δεν ξέρω πια τη νύχτα.....(Ελύτης)

 

Ακόμα και τούτο κείνο το σούρουπο...ο άνεμος λιγωμένος κατάφερε και φθάνει στα δικά μου στήθη....και μου έδειξε που αρχίζουν και που τελειώνουν οι αστερισμοί, που αρχίζουν και που τελειώνουν οι ευχές....να φωνάζει μέσα απ’ τα χείλη που ταξίδευαν στη σιωπή.......

 

Ήρθες πλάι μου απλά....Τυλίχθηκα στις φούχτες των χεριών σου, γυρεύοντας να βρουν ανάσα τα δάκρυα μου, κι ανάσαναν βαθιά, ανάσα δανεική από τα δικά σου στήθη, δροσερή, να προστατεύει τα πέλματα σε ρότες θάλασσας πυρωμένη.....

Αφεθήκα σ’ ένα ταξίδι σωμάτων και ψυχών κατα κει στον κολπο της Ναουσας και στο πέρασμα Πάρου Ναξου....ο ένας στον αγιασμένο ιδρώτα του άλλου ώσπου καθρέφτισε πάνω του το πρόσωπο του ο ήλιος......

8 Ιουνίου 2011

…τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό ,
λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλια…
(Γ.Σεφέρης)

τώρα θα κοιτάζεις μια θάλασσα
η διάθεση να σ’ εντοπίσω
στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών
έτσι σε βρίσκει…(Κ.Δημουλά)

άχρωμα τα μεσημέρια γεννιούνται… και οι ημέρες…
σε θύμησες

 

7 Ιουνίου 2011
…σ’ ένα βαλς μες στη νυχτιά, ακόμα μια στάση …
ακόμα μια μάχη με τους δείκτες του χρόνου ,
ταξιδευτή του νου που οδηγό έχει ρότα του χθες …
και στα σκόρπια είδωλα των ματιών του
που συνάντησε στους δαίδαλους της σκέψης
είδε τον Δον Κιχώτη να κυνηγά κύματα…
και τον ζήλεψε…

 

..λιγοστά χνάρια... κεντούν...
μέσα μου στιγμές...
που δεν ξεχνούσα...
κοιτάσματα λάμψης...νέας μέρας
από ελάχιστες ματιές... ...
κρυμμένα χαμόγελα...
και λέξεις μικρές...για την..
κυρά Θαλασσινή…

 

6 Ιουνίου 2011

…ο ήλιος στην ούγια της ψυχής έχει γράψει με γράμματα μεγάλα τ’ όνομά του να βρίσκει στις σκέψεις του βλέμματος μου να το διαβάζει, να το τρυπάει, να το διαπερνά, ώσπου εκεί να φθάνει που ξημερώνει η αλλιώτικη μέρα...
Η ούγια με τ’ όνομά της…

5 Ιουνίου 2011

...πίσω από το πέπλο της νύχτας ταλανίζουν τις σκέψεις ...ταξίδια αγόνου…
η θάλασσα της μνήμης πάντα καθρεφτίζεται σε βραδινό ταξίδι ... που η λήθη δεν διέγραψε. Είναι το δικό μου στοίχημα να περισώσω ότι συντάραξε την θαλασσινή πορεία στην θάλασσα μου να πλέκω με χρώματα φωτιάς, με το θυμικό να στάζει γεγονότα τότε που τα όνειρα έπαιρναν σάρκα, όταν κυριολεκτικά η λαλιά δεν μπορούσε ν' αρθρώσει......

 

4 Ιουνίου 2011

…ανυπόδητες στιγμές σεβόμενες την ηρεμία της νύχτας…
στους διαδρόμους της σιωπής,
αγγίζει από μακριά..στεριές ..
τα είδωλά της… σπέρνοντας στη μνήμη της ψυχής ,
του ονείρου ενός βαρκάρη ταξιδευτή του νου…
που αποξεχάστηκε κάπου εκεί στα βράχια της πειραϊκής
στους ατραπούς της σιωπής…

 

…άλμη..θαλασσινή..πιοτό που λέγεται γητεύτρα ηδονή..
την προσφορά της ρούφηξα
έμοιαζε με έρωτα κυλίστηκα, σε ρότα ταξιδιού πυρωμένη….
στου Βάκχου το μεθύσι,
σαν ήχος βιολιού μακρινού..
…πένα χορδής λαούτου…

 

 

1 Ιουνίου 2011

κοιτάζω τη βροχή και νιώθω πως στη ψυχή μου μέσα τρέχει
Αθήνα απο ψηλά πριν 35 λεπτά....