θαλασσοαλμύρα...

….μα ο Νους ακολουθεί τις δικές του διαδρομές σε αποχρώσεις θαλασσινές, γυρεύοντας ν’ αποκαλύψει την δική του αλήθεια, μέσα από την αλήθεια όπου πρωταγωνιστούν φωτοσκιάσεις σε μια άλλη διάσταση στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο ...στις ανάσες των ματιών αποτυπωμένες για πάντα στο φωτογραφικό χαρτί. Το αόρατο μελάνι της ψυχής γράφει λέξη τη λέξη, για να μεταδώσει την δική του συγκίνηση του για αγγίγματα θαλασσινού νερού που χαϊδεύουν αισθήσεις μου.....σε τούτον δω τον Τόπο….
σε ένιωσα... ν' με αγγίζεις... στον πυρήνα της ύπαρξης...
λεηλατώντας άγνωστες αισθήσεις...
γεννώντας μία νέα γραμμή των οριζόντων...
οι θημωνιές της μνήμης …διψούν να οργώσουν το τότε κορμί σου...
…θροϊζοντας, αγγίγματα , φυτεύοντας καυτές ανάσες... ...
υγρές αλμυρές σαν το κύμα Της...
βαθιές σαν την Θάλασσα...
που βυθίστηκαν σε συναντήσεις...άλλων εποχών…σαρώνοντας ,
τον ατσάλινο χρόνο...Σου!

 

 ….πλήρωσα νεράιδες και ξωτικά... να περιπολούν έξω

στου λιμανιού σου την άκρη... να μην μας ενοχλήσει ο βοριάς...

..τότε..

αφήνοντας υγρές ανάσες...

στ' άπειρα μονοπάτια του κορμιού σου... ...
κι όταν με νιώσεις...;
όταν νιώσεις τις γραφές ταξιδευτή του νου ..
στο κέντρο της ύπαρξής σου...
θα σου χαριστώ...
για πάντα...
θα με φυλακίσω μέσα σου...κερά θαλασσινή του τόπου Μου.....ντύνω τα κύτταρα μου στο γαλάζιο...πίνοντας θαλασσοαλμύρα...με φωτογραφία φίλου....!!!

…

…βυθίζομε στο χθες ...σε μια μπλέ κόλα από θάλασσα

και γράφω... με πινελιές από αλμυρό νερό...

ύμνους που πλέκουν...χιλιάδες σ' αγαπώ...

τα κύματα της σκέψης μου...

κι όταν βραχούν τα χείλη σου... ...
θα ξετυλίξω εικόνες...στην καρδιά...
να ενώσει τους κόσμους μας...
στ' απέραντο γαλάζιο Της... 

16 Ιουνίου 2011

....κι ανοίξα το παραθύρι στη νυχτιά
κι έρχονται κι άλλες ελλείψεις…
ντυμένες όλες τα επίσημα φορέματα τους…
όνειρα κεντημένα πάνω στου στήθους την δαντέλα
και τότε έτσι όπως έχουν στεγνώσει τα χείλη από την δίψα..
- δύο αιώνες αφίλητα -
πως να φωνάξεις εκείνο το “μου λείπεις”…;

 

 

....αεράκι ενός νησιού που μ' ονειρεύεται,
τα δυό μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με τ' άστρο
της σωστής μου καρδιάς..δεν ξέρω πια τη νύχτα.....(Ελύτης)

 

Ακόμα και τούτο κείνο το σούρουπο...ο άνεμος λιγωμένος κατάφερε και φθάνει στα δικά μου στήθη....και μου έδειξε που αρχίζουν και που τελειώνουν οι αστερισμοί, που αρχίζουν και που τελειώνουν οι ευχές....να φωνάζει μέσα απ’ τα χείλη που ταξίδευαν στη σιωπή.......

 

Ήρθες πλάι μου απλά....Τυλίχθηκα στις φούχτες των χεριών σου, γυρεύοντας να βρουν ανάσα τα δάκρυα μου, κι ανάσαναν βαθιά, ανάσα δανεική από τα δικά σου στήθη, δροσερή, να προστατεύει τα πέλματα σε ρότες θάλασσας πυρωμένη.....

Αφεθήκα σ’ ένα ταξίδι σωμάτων και ψυχών κατα κει στον κολπο της Ναουσας και στο πέρασμα Πάρου Ναξου....ο ένας στον αγιασμένο ιδρώτα του άλλου ώσπου καθρέφτισε πάνω του το πρόσωπο του ο ήλιος......

8 Ιουνίου 2011

…τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό ,
λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλια…
(Γ.Σεφέρης)

τώρα θα κοιτάζεις μια θάλασσα
η διάθεση να σ’ εντοπίσω
στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών
έτσι σε βρίσκει…(Κ.Δημουλά)

άχρωμα τα μεσημέρια γεννιούνται… και οι ημέρες…
σε θύμησες

 

7 Ιουνίου 2011
…σ’ ένα βαλς μες στη νυχτιά, ακόμα μια στάση …
ακόμα μια μάχη με τους δείκτες του χρόνου ,
ταξιδευτή του νου που οδηγό έχει ρότα του χθες …
και στα σκόρπια είδωλα των ματιών του
που συνάντησε στους δαίδαλους της σκέψης
είδε τον Δον Κιχώτη να κυνηγά κύματα…
και τον ζήλεψε…

 

..λιγοστά χνάρια... κεντούν...
μέσα μου στιγμές...
που δεν ξεχνούσα...
κοιτάσματα λάμψης...νέας μέρας
από ελάχιστες ματιές... ...
κρυμμένα χαμόγελα...
και λέξεις μικρές...για την..
κυρά Θαλασσινή…

 

6 Ιουνίου 2011

…ο ήλιος στην ούγια της ψυχής έχει γράψει με γράμματα μεγάλα τ’ όνομά του να βρίσκει στις σκέψεις του βλέμματος μου να το διαβάζει, να το τρυπάει, να το διαπερνά, ώσπου εκεί να φθάνει που ξημερώνει η αλλιώτικη μέρα...
Η ούγια με τ’ όνομά της…

5 Ιουνίου 2011

...πίσω από το πέπλο της νύχτας ταλανίζουν τις σκέψεις ...ταξίδια αγόνου…
η θάλασσα της μνήμης πάντα καθρεφτίζεται σε βραδινό ταξίδι ... που η λήθη δεν διέγραψε. Είναι το δικό μου στοίχημα να περισώσω ότι συντάραξε την θαλασσινή πορεία στην θάλασσα μου να πλέκω με χρώματα φωτιάς, με το θυμικό να στάζει γεγονότα τότε που τα όνειρα έπαιρναν σάρκα, όταν κυριολεκτικά η λαλιά δεν μπορούσε ν' αρθρώσει......

 

4 Ιουνίου 2011

…ανυπόδητες στιγμές σεβόμενες την ηρεμία της νύχτας…
στους διαδρόμους της σιωπής,
αγγίζει από μακριά..στεριές ..
τα είδωλά της… σπέρνοντας στη μνήμη της ψυχής ,
του ονείρου ενός βαρκάρη ταξιδευτή του νου…
που αποξεχάστηκε κάπου εκεί στα βράχια της πειραϊκής
στους ατραπούς της σιωπής…

 

…άλμη..θαλασσινή..πιοτό που λέγεται γητεύτρα ηδονή..
την προσφορά της ρούφηξα
έμοιαζε με έρωτα κυλίστηκα, σε ρότα ταξιδιού πυρωμένη….
στου Βάκχου το μεθύσι,
σαν ήχος βιολιού μακρινού..
…πένα χορδής λαούτου…

 

 

1 Ιουνίου 2011

κοιτάζω τη βροχή και νιώθω πως στη ψυχή μου μέσα τρέχει
Αθήνα απο ψηλά πριν 35 λεπτά....