Ένας Μια 20 χρόνια μετά κι ένα βιβλίο

..."Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια

Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου..."

Πώς στα κομμάτια,γίνεται και στους ανθρώπους που αγαπάς να κάνεις το μεγαλύτερο κακό;

Συγκυρίες; περιστάσεις;

ή μήπως να είναι άραγε καλοστημένες παγίδες της μοίρας;
Μας αρπάζουν με το καλό, μας χαϊδεύουν τ΄αυτιά ,
κλαίνε μπροστά μας και σαν ανοίξεις το '"βιβλίο σου"... ,

muraldosescritores.ning.com

σε ρουφάνε και σου καταβροχθίζουν "το είναι" σαν θαλάσσια τέρατα.


Και τώρα πες μου, Ήμουν εγώ;

αναρρωτέμαι, μα δεν έχει νόημα πια,
η αμφιβολία σαν ριζώνει μόνο απάντησεις δεν μπορεί να δώσει....ίσως να τις σχηματίζει,
μα ποτέ δεν είναι το ίδιο.

Η μόνη έννοια που ‘χε, ήταν να είναι όσο το δυνατό κοντά, να στηρίζει, να φροντίζει... και πως γινίκαν έτσι όλα , με μια μικρή παρέμβαση, να έρχονται τα πάνω κάτω,  σαν να πρέπει –(χωρίς να θες) -απροετοίμαστος- να αντικρύσεις και να πεις την αλήθεια.

Αχ! αυτή η προετοιμασία!!

Μπορεί ο στρατιώτης χρόνια ολόκληρα να ετοιμάζεται για το πιθανό, μα τελικά δεν είναι και τόσο ευκολο να αντιμετωπίσεις τον εισβολέα.

Σαν εκείνος διατηρεί την τέχνη να χειρίζεται τις λέξεις, να διαχειρίζεται το "ανθρώπινο δυναμικό" , σαν τέτοιο ..ναι ναι!!! σαν τέτοιο ....."ένα ανθρωπινο δυναμικό" , εν δυνάμη ορμητικός χείμαρος ή τρομαγμένο χειμωνιάτικο σταχτόπουλο....Δικαίως κάποιοι φοβούνται τις   .....αντιδράσεις.

Τότες,  ποιό να είναι το νόημα όλων αυτών των γεγονότων που μεσολάβησαν;
για να ξαναγυρίσουμε εκεί που είμαστε πριν κάμποσο καιρό;
Μήπως κάτι άλλο υπάρχει γραμμένο στα κοιτάπια;

Πεθαίνουν τα όνειρα σαν γίνουν πραγματικότητα έτσι λέει ο ποιητής .

Ζουν τελικά,μόνο, όσα όνειρα παρέμειναν όνειρα ...για να μας κραττούν άγρυπνους κάποιες νύχτες , να νιώθουμε το κενό και την φωνούλα της συνείδησης που δεν ζητάει καμιά εξήγηση, παρά μόνο στέκεται απέναντί σου και σε σημαδεύει..

''ώρα με την ώρα"... σε τρομοκρατεί με την αδιαφορία της ....

Νιώθεις έτσι,να χάνονται οι χτύποι της καρδιάς .... και ένα απέραντο κρύο....
αυτό το κρύο.....όσα σκεπάσματα και να ρίξεις ... παραμένει ....
σαν να πειράχτηκε ο θερμοστάτης του κορμιού ....και να τρέμεις...
να θες να αντέξεις, για όσους στηρίζονται σε σένα
και να νιώθεις ότι τώρα αυτοί είναι το στήριγμά σου...
μα πως να στηριχθείς σε ένα χεράκι τόσο δά....
σ’ενα μουτράκι που πρέπει να σε βλέπει γελαστό χαρούμενο.....

είπαν πως η ευτυχία είναι φορές που είναι και ήταν εικονική ...
Ότι η καθημερινότητα απουσίαζε και ένιωθε υπέροχα
επειδή του λέγαν όσα ήθελε να ακόυσει......

Αληθεια είναι, ήθελε να το βροντοφωνάξει, αλήθεια είναι ......

κανείς δεν μπορεί να στείλει στο εκτελεστικό κάποιον που θέλησε ...
μια στάλα απ όσα δεν κατάφερε να ...λάβει..
απ΄όσα στερήθηκε.

(Εκείνο το μικρό παιδάκι που πήγε στο σχολειό, με ρουχαλάκια,αποφόρια,με παπουτσακια κόκκινα  κι αυτά χαρισμένα. Που ντρεπότανε να παίξει  "το Κουτσό" μην τυχών και φανεί η τρύπα στο παππουτσάκι του, που η μάνα του έφερνε τα περισσεύματα και η μαγείρισσα νονά, - "Πάρε για το παιδί  τα κεφάλια, τα ψαροκόκαλα είναι ανέγγιχτα ....και αντί για ψαρόσουπα ....έτρωγε σούπα από τα κόκκαλα των ψαριών.....

Η γιαγιακούλα του κράταγε τη ζύμη απ’ το φύλλο που άνοιγε στη γειτόνισσα, τό φερνε στο σπίτι και τρέφονταν  όλοι.

Εκείνο....που πάλεψε σα λύκος για την ζωή του ...για τη μόρφωσή του ..... για μια καλή οικογένεια .....σήμερα θέλει να τρέξει να χωθεί κάτω από το τραπέζι,όπως τότε που ήτανε μικρό και εκεί κάτω κοιμόταν κι έπαιζε σε ένα κουτί με τα γάλατα.
Το παραμυθάκι με το ¨κουνελάκι" σωτήρα της οικογένειας ήταν ο αγαπημενος παιδικός ήρωας ..έβαζε τη μάνα κάθε βραδυ μέχρι τα 12 χρόνια να το διηγείται.....ώσπου κάποτε διάβασε το "καληνύχτα ζωή" και αυτό έμελλε να είναι η επόμενη συντροφία του μέχρι τα 23-24 χρόνια. Κι ήταν αυτό, το μόνο βιβλίο ...,δεν μπορούσε να πάρει άλλο , διάβαζε στη δημοτική βιβλιοθηκη,... αλλά εκείνο το  ένιωθε πως ήταν γραμμένο προσωπικά.

Η ζωή που έκανε ήταν "χαμηλού προφιλ" ποτέ δεν κόμπαζε για τα επιτεύγματα στη ζωή.
Αρκούσε να ξέρει πως  ότι κάνει, το κάνει καλά ...το κάνει για όλους όσοι είναι κοντά και ναι,  ίσως από μια απειροελάχιστη δόση φιλοδοξίας..... ήθελε να κάνει σπουδαία πράγματα ...μα τα φώτα, η λάμψη, ήταν εφιάλτης .....
ίσως και τούτο ,να αποτελεί απόδειξη για την μετέπειτα διαδρομή ζωής.

Κάποιοι μπορεί να έμειναν κοντά, ακριβώς, για τούτη την απλότητα, κι άλλοι να κρύφτηκαν γιατί τους ενδιέφερε το περιτύλιγμα.

Δίχως τούτο να είναι απαραίτητα αρνητικό .

Είναι σαν αυτά τα δώρα τα τοσοδούλικα που τα προσφέρουν σε δυσανάλογα για  το μέγεθός τους κουτιά......

Αυτά ενοίοτε κρύβουν θησαυρούς μικρούς ,που μάλλον είναι έτσι .
άλλοτε κρύβουν απλά μια καραμέλα....)

Ήθελε και έμαθε ,να ζει με τα ελάχιστα και να παλεύει για το πνεύμα , οι προσευχές και οι ευχές  της μάνας έπιασαν τόπο. Έγινε το καμάρι της οικογένειας,προσπαθούσε να αποφεύγει να κάνει κακό με υπαιτιότητα.

Μα πώς τότε  ...πώς ;;; πώς το κανε;

Την μάθανε να είναι ειλικρινής, να αναλαμβάνει την ευθύνη σε ότι κάνει...ακόμα κι όταν δεν είχε ευθύνη..προτειμούσε να πονέσει  η ίδια απ’ το να πικράνει....

και πώς έγινε μέσα σε λίγες ώρες απ’ την απόλυτη ευτυχία (μα πιάστηκε στον ύπνο...δεν θέλησε να ενοχλήσει...έλεγε θα το κουμαντάρει ,δεν χρειάζοταν δεκανίκι...
μα δεν άντεξε τις προσβολές ,αυτό ήταν η σταγόνα...ναι ζούσε πιεσμένα  τον τελευταίο καιρό, μα άντεχε)
Μέσα στο μεσημεριάτικο ίστρο 60 λεπτά συζήτησης ήταν ικανά να ανατρέψουν τα πάντα.

60 λεπτά εκατέρωθεν εξομολογήσεων , εκατέρωθεν δακρύων ..... αμηχανίας,
έσβησαν το γέλιο από τα μάτια ,γέμισαν ρυτίδες τα πρόσωπα ..
έσπασαν καρδιές ....και τούτα δώ τα βλέφαρα δεν λεν μείτε να κλείσουν ,
μείτε να ανοίξουν......
δεν σκέφτηκε καν να ενημερώσει...

Η γλώσσα πια έχει μπερδευτεί ....λάθη κάνει ..... ο νους δεν συγκεντρώνεται....
και ξέρει ότι πρέπει να αντέξει, για όσους, της έχουν προσφέρει όσα κανείς δεν θέλησε ποτέ να μπει στον κόπο να προσφέρει...
είναι όμως πιά τόσο διαφορετικά γιατί ξέρει .....