παράταση ζωής
Ποτέ δεν κατάφερε
να ενσωματωθεί, ξένος κι εδώ κι εκεί, παντού.
Βήμα αργόσυρτο,
μόνο συνεχίζει,
κοιτάει αλλά δεν
βλέπει ,
μόνο στο μυαλό του
ζει.
Εκεί,
έχει φτιάξει
την ζωή που ήθελε
και δεν είχε το θάρρος να την πραγματοποιήσει ,
από φόβο ,
άφησε να του υψώσουν φράγματα.
Ποτέ δεν μιλούσε ,μην
τυχών και δεν τον καταλάβουν, έπεφτε θύμα της σιωπής-της σιωπής που τον
καθόρισε.
Και μια νύχτα
έκλαψε’ δίχως λόγο φανερό,
όσο ποτέ πριν δεν
είχε κλάψει,
τα γόνατά του
λύγισαν,
η ζωή δεν τον
κρατούσε ,
εκλείπαρούσε για
ένα φως,
ούρλιαξε δαγκώθηκε
,
θύμωσε έβρισε
ζαλισε το μυαλό,
ενιωθε κάθε μυ του
σώματος να τρέμει,
το στομάχι να
γυρίζει, να δένεται κόμπος ,
ένωθε κρύο,
τρεμούλιαζε κι ας έγραφε το ημερολόγιο κατακαλόκαιρο
οι παλμοί της
καρδιάς αντηχούσαν στ' αυτιά του
έλεγε δεν μπορεί
όνειρο είναι
κι όπου να ‘ναι θα ξυπνήσω
άρχισε να καταπίνει ότι μπορούσε να του προσφέρει
ηρεμία
έπρεπε να δείχνει
έτσι..
όφειλε να δείχνει
έτσι....
πέρασαν κάποια
μερόνυχτα έτσι ....
ένα ελάχιστο
φως...
έκανε την παρουσία
του...
κι αυτό 'εδωσε
παράταση ζωής....
